ملاقات پیرمردهای افسانه‌ای آفرود
ملاقات پیرمردهای افسانه‌ای آفرود
هنگامی که بحث خودروهای کلاسیک مطرح می‌شود، اغلب خودروهایی مثل کوپه‌های سریع و کابریولت‌های چشم‌نواز به ذهن انسان می‌آیند اما بسیاری از افراد، خودروهای ۴×۴ کلاسیک را آثار هنری قرن بیستم می‌دانند.
حال سه نمونه از این ۴×۴های کلاسیک باهم ملاقات کرده‌اند. جیپ ویلیز، تویوتا لندکروزر FJ40 و لندروور سری I. این‌ها افسانه‌های آفرود و پدر همهٔ آفرودرهای امروزی هستند. عنصر دیگری که این سه خودرو را به هم متصل می‌کند این است که هر چند در قاره‌های مختلفی تولید شده‌اند اما هر سهٔ آن‌ها توسط نیروهای نظامی مختلف مورد استفاده قرار گرفته و جانشینان آن‌ها تا به امروز در خدمت ارتش بوده‌اند.
سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۵۱ به ترتیب سال تولد لندروور سری I و تویوتا لندکروزر بود اما جیپ ویلیز MB که در طول جنگ جهانی دوم برای نیروهای متفقین ساخته شد، از هردوی آن‌ها سابقهٔ بسیار بیشتری دارد. طی سال‌های بعد، ویلیز اقدام به ساخت نسخه‌های غیرنظامی جیپ هم کرد و این مسیر همچنان ادامه یافت تا به امروز و جیپ رانگلر رسید که جانشین معنوی ویلیز MB محسوب می‌شود.
در همین حال، تولید لندکروزر و لندروور سری I هم کماکان طی دهه‌های بعد ادامه یافت و در حال حاضر نسخه‌های مدرن هردوی آن‌ها هم تولید می‌شود.
مقایسه جیپ ویلیز ـ لندروور ـ لندکروزر FJ40
خب حالا بهتر است به سه خودرویی که در اینجا حضور دارند بپردازیم. جیپ ویلیزی که در تصاویر مشاهده می‌کنید در اصل یک جیپ CJ بوده که به طور کامل بازسازی شده تا شبیه یک ویلیز MB نظامی با همهٔ قطعات مربوطه شود. این فرایند چند سال طول کشیده اما ارزشش را داشته است.
مالک لندروور نیز آن را در سال ۲۰۱۰ در یک مزرعه پیدا کرده که در فضای باز رها شده و وضعیت وحشتناکی داشته است. سپس وی آن را به بازسازی کنندگان تحویل می‌دهد و شخصی را هم پیدا می‌کند تا سقف پارچه‌ای جدیدی را دقیقاً مثل نمونهٔ اصلی برای آن بسازد.
لندکروزر FJ40 اما شرایط بسیار بهتری داشته و پس از اینکه دو سال پیش از مالک قبلی خریداری شد، تنها مشکل اصلی آن سیستم برقی بوده که باید به طور کامل بازسازی می‌شد. البته قطعات غیر اصلی که طی سال‌ها به خودرو اضافه شده بودند حذف شدند و صندلی‌های عقب هم روی آن نصب شد که برای رانندگی‌های چند نفری بسیار مفید هستند.
ملاقات پیرمردهای افسانه‌ای آفرود، جیپ ویلیز، تویوتا FJ40، لندروور سری I
هنگامی که این سه ماشین کنار هم قرار می‌گیرند، حس ماجراجویی انسان را برمی انگیزند. پس از باز کردن در فلزی سری I، فضای کابین بسیار ساده و پایه‌ای به نظر می‌رسد. چرخ زاپاس روی کاپوت ویژگی متمایز این ماشین است و عناصر طراحی زاویه‌ای در داخل آن‌هم ادامه یافته است.
در اینجا دو آمپر در سمت چپ غربیلک فرمان نصب شده و دسته‌دندهٔ اصلی از تونل گیربکس بیرون زده است. برای روشن کردن سری I باید سوئیچ سمت چپ فرمان را چرخانده و دکمهٔ استارت زیر داشبورد را فشار داد. موتور با صدای خشنی بیدار می‌شود و گیربکس بسیار سفت و مکانیکی احساس می‌شود.
مالک سری I می‌گوید پیشرانهٔ ۲ لیتری ۴ سیلندر خودرو هنوز هم تنظیم خوبی دارد اما هنگام فشردن پدال گاز، ماشین کشش خیلی خوبی ندارد. هنگام رانندگی با این پیرمرد بریتانیایی، پنجره‌های کشویی و سقف پارچه‌ای، سن بالای آن‌را یادآوری می‌کنند اما اندازهٔ جمع وجور خودرو برای تردد در خیابان‌های باریک انگلستان مناسب است. همچنین در کنار ویلیز، سری I بیشتر به نظر می‌رسد مناسب جاده‌های عادی باشد تا منطقهٔ جنگی.
مقایسه لندروور و ویلیز
در مقایسه با لندروور، ویلیز بسیار سالخورده احساس می‌شود. صندلی‌ها بسیار نزدیک به فرمان هستند و راننده برای نشستن در داخل آن باید پاهای خود را جمع کند. پس از نشستن در داخل ویلیز نیز به دلیل عدم وجود درها و سقف، سرنشینان احساس ناامنی می‌کنند اما همین ویژگی حس آمادگی برای ماجراجویی را هم به همراه دارد.
در سمت چپ راننده هم یک بیلچه روی بدنه نصب شده که در صورت نیاز دسترسی به آن آسان است. ویلیز پس از تنها چند لحظه نشستن پشت فرمان، طبیعت محکم خود را نشان می‌دهد خصوصاً وقتی با لندروور مقایسه می‌شود. بخشی از این موضوع به خاطر این است که جیپ قطعات متحرک کمتری (مثل درها و پنجره‌ها) نسبت سری I دارد. همچنین در این سرباز آمریکایی از لاستیک‌های کامیون استفاده شده است.
ملاقات پیرمردهای افسانه‌ای آفرود
غربیلک فرمان با پره‌های باریک، اندازهٔ ایده‌آلی دارد و به راحتی می‌چرخد و خودرو را هدایت می‌کند. گیربکس برای جا زدن دنده یک کمی بدقلقی می‌کند که برای خودروهای این دوره معمول است و با کمی فشار بیشتر به دسته دنده مشکل برطرف می‌شود.
تعویض دنده‌های بعدی این گیربکس سه سرعتهٔ ساخت بورگ‌وارنر اما به راحتی گیربکس سری I صورت می‌گیرد. از پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری چهار سیلندر ویلیز نباید انتظار زیادی داشت اما با این‌حال چون وزنی زیر یک تن را باید حمل کند، خودرو در سرعت‌های پایین تیز و چابک عمل می‌کند. کابین جیپ هم کاملاً کاربردی و مناسب برای استفاده‌های نظامی است.
در همه جای کابین فلز لخت به چشم می‌خورد و سقف به آسانی قابل برداشتن است. چراغ‌های عقب و تک چراغ داخل کابین بسیار کوچک هستند تا دشمن در شب نتواند ویلیزها را ببیند. همین جزئیات کوچک است که موجب درخشش جیپ شده‌اند. هرچند پایه و اساس ویلیز این ملاقات یک جیپ CJ است که بعد از جنگ جهانی دوم ساخته شده اما سعی شده تا حد امکان به نسخهٔ ارتشی نزدیک شود.
جایگاه ویژه لندکروزر FJ40
در بین ماشین‌های ۴×۴، لندکروزر FJ40 جایگاه ویژه‌ای دارد. طی دهه‌های مختلف از این جان سخت ژاپنی مدل‌های متعددی مثل سه در، استیشن واگن، سقف پارچه‌ای و فاصله محوری کشیده ساخته شدند.
این FJ40 مدل ۱۹۷۶ و از نوع فاصله محوری کوتاه با پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری شش سیلندر است که هرچند علائمی از سن بالا در آن دیده می‌شود اما جزئی هستند. بااینکه کابین FJ40 هم پایه‌ای و ساده به نظر می‌رسد اما دو تا سه دهه جوان‌تر بودن نسبت به سری I و ویلیز به وضوح در آن احساس می‌شود و از ویژگی‌های راحتی مثل کف‌پوش وینیلی، کاور تونل گیربکس و آمپرهای دقیق‌تر برخوردار است.
ملاقات پیرمردهای افسانه‌ای آفرود
پیشرانه پیرمردهای افسانه‌ای آفرود
پیشرانهٔ شش سیلندر تویوتا هنگام استارت روان و آرام است و قدرت و گشتاور بیشتر آن موجب می‌شود رانندگی با FJ40 مدرن‌تر از دو خودروی دیگر باشد. همچنین هر چند کارکرد گیربکس این خودرو هم مکانیکی است اما برای تعویض دنده‌ها به تلاش بسیار کمتری نیاز است.
با این حال، از صندلی راننده و با نگاه از روی کاپوت برجستهٔ تویوتا به بیرون، شباهت بسیار زیادی بین FJ40 و دو ۴×۴ دیگر وجود دارد. سواری لندکروزر نیز مثل ویلیز بهتر از حد انتظار است.
هر چند رانندگی با این سه ماشین در مسیرهای خشن و خارج از جاده بسیار دشوار است و راننده باید کاملاً با اصول اساسی رانندگی آفرود آشنا باشد اما هر علاقه‌مندی قطعاً می‌تواند از داشتن و رانندگی با این پیرمردهای افسانه‌ای لذت ببرد. این ماشین‌ها در مسیرهای خشن واقعاً توقف ناپذیر هستند.
جیپ ویلیز، لندروور سری I و تویوتا لندکروزر FJ40 فقط به خاطر بدنهٔ جعبه‌ای شکل، لاستیک‌های بزرگ، مخزن‌های بیرونی حمل بنزین و یا صندلی‌های عقب نیمکت مانند جذاب نیستند بلکه این واقعیت که این ۴×۴ های قدیمی می‌توانند به جاهایی بروند که دیگر خودروهای کلاسیک هرگز نمی‌توانند، آن‌ها را به گزینه‌های بسیار جذابی برای علاقه‌مندان به خودروهای کلاسیک تبدیل کرده است.
